GREGORIUS I

GREGORIUS I.

cogn. Magnus, era tnatione Romanus, ex patre Gordinano, genus a proavis non solum nobile, sed et religiosum ducens. A' Pelagiio II. ad Mauritium Imp. missus, Apocrisiarium Ecclesiae ibi egit, cum Patr. Eutyche, de Resurrectione disputavit, Pelagii succeslor A. c. 590. non ordinatus, sive consecratus, antequam ab Imp. confirmatus, Gaulterio, quem V. Schismati, quod Ep. Mediolanenses, Istriani et Veneti fovebant, ob. 3. capitum defensionem, sedando incubuit. Augustinum Mon. in M. Britanniam, ut ibi Evangelium doceret, misit, etc. A Mauritio Imp. monitus, ut Ioh. Ieiunatori Constantin. qui se Patriarcham Univers. dixerat, obtemperaret, Praecursorem Antichristi illum esse, qui hunc sibi titulum sumpserit, respondit; ipse se Servum Servorum primus appellavit. Praeter alia Librum Iobi, qumodo iuxta literam intelligendus, qualiter ad Christi et Ecclesiae sacramenta referendus, quo sensu unicuique fidelium sit aptandus, per triginta quinque libros expositionis mirandâ ratione perdocuit. Alii quidem Pontisices, inquit Beda, construendis, ornandisqueve vel auro vel argento Ecclesiis operam dabant, hic autem totus ad animarum lucra vacabat. Lucluentum quoque testimonium de Gregorio perhibet Trithemius Abbas l. de Script. Eccl. Gregorius, inquit, Papa, vir in divinis scripturis eruditissimus, Theologus princeps, splendor Philosophorum. et Rhetorum lumen, vitâ et conversatione integer atque sanctissimus. Egregium quoque de eo hoc est Platinae encomium: Is, inquit, non sibi, sed utilitati hominum, ac honori divino consulens, quem certe ob religionem et pietatem rebus omnibus semper antetulerat, spretis opibus, posthabitis voluptantibus, atque omni ambitione et potentiâ gubernacula Reip. Christianae suspiciens ita vixit, ut suque ad tempora nostra neminem ex successoribus parem habuerit, nedum superiorem vel sanctitate vitae, vel diligentiâ in rebhus agendis, vel doctrinâ et scriptis. Obiit A. C. 604. Episc. 13. Isid Hispal. c. 27. sigebert. c. 41. Concil. 8. Tolet. c. 2. Ioh. Diac. in eius vita. Gregor. tur. Aimonius, etc. Opera eius Basileae saepius alibique, tandem 6. volum. Parisiis A. C. 1640. impressa. Ei successit Sabinianus.